In Libanon groei je eigenlijk op met vreemde talen, ze worden je vrienden en je begint met ze te spelen vanaf de kleuterschool. Maar let op, niet alle talen. Voornamelijk populaire talen zoals Engels, Frans (omdat Libanon een Frans mandaatgebied was), Italiaans (handel en overeenkomsten met Italianen), en wat Spaans. Dat is het eigenlijk. Als kind in Libanon keek ik naar Nederlandse melk advertenties op de Libanese tv met groene weiden, blije grazende koeien en schapen, evenals boerinnen in klederdracht. Dat was het idee dat ik van Nederland kreeg. Als iemand me toen had verteld dat ik op een dag echt met een Nederlander zou trouwen, dat ik in dat land zal wonen, dat ik Nederlandse baby's zal krijgen en ik de Nederlandse taal zal spreken, dan zou ik hen recht in het gezicht hebben uitgelachen en dit beschouwd als een belachelijke grap. Toen wist ik nog niet dat dit precies is wat er is gebeurd.
Hoe dan ook, laten we snel vooruitspoelen, 30 jaar later. Ik sla over hoe ik een Nederlander ontmoette en trouwde, en hoe ik naar Nederland verhuisde. Toen we hier voor het eerst kwamen wonen, had mijn man een flat in Hilversum. Hilversum was in die tijd een voornamelijk wit dorp waar de meeste mensen nauwelijks een andere taal spraken dan Nederlands. Wat mij betreft, ik kon geen woord Nederlands spreken, vooral die met de tweeklank 'ui'. Ik had problemen met communiceren in winkels, ik had moeite met het vinden van de juiste producten in de supermarkten, vooral vlees. Alles was in het Nederlands geschreven! Toen nam ik twee belangrijke beslissingen:
1. Ik moet uit Hilversum verhuizen en in Amsterdam gaan wonen
2. Ik moet Nederlands leren!
Mijn man, die me toen nog steeds graag wilde behagen (we waren pas getrouwd), gaf toe en stemde ermee in om naar Amsterdam te verhuizen. Eenmaal daar gesetteld, schreef ik me in voor een cursus Nederlands voor nieuwkomers en zat in een klas die leek op de Engelse klas in de Britse serie uit de jaren 80: 'Mind your Language'. Mijn klasgenoten, nieuwkomers uit Eritrea, Soedan, Marokko, Tunesië, Egypte en Turkije die nog nooit een tweede taal hadden geleerd, moesten ineens moeilijke Nederlandse woorden als 'ui', 'verschrikkelijk' en 'gracht' uitspreken en grammatica en vervoeging begrijpen. Onnodig te zeggen dat dit niet goed ging bij mij. Ik beheerste al 3 talen en stond te popelen om zo snel mogelijk een 4e toe te voegen en het af te ronden. Maar dit zou te lang gaan duren.
Mijn zoektocht naar de beste school
Ik ging op zoek naar iets efficiënters en toen ontdekte ik een juweeltje: de Regina Coeli-school in Brabant. Die geven namelijk (in mijn eigen woorden) : "Hollandse hersenspoeling". Het probleem was echter dat die school onbetaalbaar was en ver boven mijn budget, Ook omdat er een verblijf in een hotel was inbegrepen dat verbonden is met de school. Je moet daar eigenlijk blijven, omdat het programma heel intensief is. Gelukkig stemde mijn werkgever ermee in om 1 week van de tweeweeks cursus te betalen. Ik wilde het zo graag doen, maar zelfs één week was nog flink prijzig. Dus besloot ik me voor een week (de helft van de cursus) in te schrijven en mijn uiterste best te doen om het hele programma in één week, in plaats van twee, af te ronden.
Ik pakte mijn koffer en vertrok. Ik noem het nu 'hersenspoeling', want zo voelde het. De hele dag, 8 volle uren, bewoog ik me elk uur van kamer naar kamer, ofwel één-op-één met een leraar te spreken en grammatica te leren, ofwel naar het Nederlands luisteren met een koptelefoon op en vragen te beantwoorden. Toen het tijd was voor de lunch, dacht ik, heerlijk, tijd voor een pauze! Nou, raad eens, de lunch was helemaal geen pauze. Een leraar kwam lunchen en dwong ons om tijdens de lunch Nederlands te spreken!
's Nachts ging ik naar mijn hotel en plofte in bed en had mooie Nederlandse dromen, of nachtmerries :-). De volgende dag hetzelfde programma.
Na de volle 5 dagen, op vrijdagavond, kwam mijn man me ophalen van school. Tot zijn stomme verbazing sprak ik fatsoenlijk Nederlands! Ik kon volledige gesprekken voeren in het Nederlands. Hij kon zijn oren niet geloven. Het was maar 5 dagen! Daarna kon ik met zijn vrienden en familie in het Nederlands praten, deed ik boodschappen in het Nederlands, en ik sprak zelfs Nederlands aan de telefoon.
Ik moet zeggen dat het enorm helpt als je in het land woont van de taal die je leert. Mijn 5-daagse cursus bij Regina Coeli heeft me wel een flinke duw in de rug gegeven: het gaf me het vertrouwen en genoeg basis om echt zelfstandig verder te gaan in de echte wereld. Maar wat mij het meest hielp was dat ik dagelijks met de taal werd geconfronteerd. Overal waar ik kwam, moest ik het gebruiken. Op dit punt kun je nog steeds falen als je geen fouten durft te maken. Perfectionist zijn komt je niet goed van pas bij het leren van een taal, integendeel. Gebruik het, maak fouten, zorg dat je begrepen wordt en bereik je doel. Accepteer feedback en correcties met een goed humeur en pas ze toe. Ik weet zeker dat je hierdoor, zoals we in het Arabisch zeggen, 'mitl el-bulbul' of 'als een nachtegaal' kunt spreken.
Terugkijkend op mijn ervaring toen, herinner ik me dit: elke keer dat ik de moed miste om in het Nederlands te spreken, uit angst om fouten te maken, dacht ik aan mijn moeder toen we vanuit Libanon naar Canada verhuisden. Ze sprak gebrekkig Engels, vol zelfvertrouwen, maakte veel fouten en slaagde er op de één of andere manier in om begrepen te worden en te krijgen wat ze wilde. Deze gedachte amuseerde en motiveerde me.
Volg ons:
